Ад крыві чырвонай фарбаваўся Нёман.
Гаціліся гаці з трупаў па вадзе.
Дзікі свіст і бразгат.
I выццё і гоман.
Бітва, як ніколі… бітва, як нідзе…
Людзі, коні разам гойдаліся ў сечы,
Малаціў галовы алавяны град…
Вочы непрытомны. Крык нечалавечы.
Смерць прымала строга жудасны парад.
Затуманіў неба шыза-дымны порах.
Жорлішчы гарматаў кархалі агнём.
Ціхія сялібы нішчыў «свой» і «вораг».
Працу, пот гаротных панясло віхром.
У зямлі глыбока рыліся шрапнелі,
Над зямлёй высока віўся самалёт,
Чорным шумным стадам груганы ляцелі, —
На крывавым полі ладзілі свой злёт.
Грутанню спажыва вельмі ўжо багата.
Трунак хмельны льецца хмельнаю ракой.
Ой, крыві залішне.
Ой, крыві занадта,
Ажна ахмялелі, патанулі ў ёй…