Золатам сонца ўзгорак абліты,
Хвойныя кудры у неба глядзяць,
Спежнаю стужкай узгорак абвіты,
Снежныя плямы між пнямі блішчаць.
Тэта не ўзгорак — асілак, здаецца,
Волата голаў ад вешняй зямлі
Небу, і сонцу, і аркам смяецца:
Уверх глядзяць горда сасонак камлі.
Таюць і млеюць снягі паміж пнямі,
Сонца праменні ім лгыць не даюць.
Вешняю марай, вясновымі снамі
Кветкі пралескі па ўзгорку цвітуць.

Змітрок Бядуля